ნ.კოწიასი, ბერძნულ-თურქული ურთიერთობები: წესები, კომპრომისები, დათმობები

არავინ ირჩევს გეოგრაფიულ მეზობლებს. აქედან გამომდინარე, აუცილებელია მათთან ცხოვრების წესების მოძიება, მაგალითად, შემდეგი:

წესი პირველი: ქვეყანას, მაგალითად, საბერძნეთს, უნდა ჰქონდეს მაღალი, გრძელვადიანი სტრატეგია მეზობელთან ურთიერთობისთვის, რომელიც ხშირად ახდენს პროვოცირებას, პრეტენზიას აცხადებს ტერიტორიებზე და ზღვებზე. ეს სტრატეგია უნდა აერთიანებს ღირებულებებსა და ინტერესებს. იბრძოლეთ მშვიდობიანი თანაარსებობისა და პრობლემების გადასაჭრელად, როცა და თუ ეს შესაძლებელია, მაგრამ შეძლებთ ნებისმიერ გამოწვევას ყველა საშუალებით უპასუხოთ.

წესი მეორე: ნებისმიერი კომპრომისი უნდა იყოს მომგებიანი ორივე მხარისთვის. ჩვენ განვიხილავთ და, როცა საჭიროა და შესაძლებელია, ვაწარმოებთ მოლაპარაკებებს მეზობელთან. ჩვენ არასოდეს ვაცხადებთ დათმობებს და არ ვმალავთ მათ ფარდაგის ქვეშ. რადგან მეორე მხარე მათ თავიდანვე თავისთავად მიიღებს. სამომავლოდ კი მოლაპარაკებების დროს უფრო მეტს მოითხოვს. ამ თვალსაზრისით, პრემიერის ისტორიული შეცდომა დათმობაზე გამოცხადების და კიდევ უფრო უარესი სუვერენიტეტის დაკარგვის შესახებ განხილვაზეც კი არ უნდა დადგეს.

წესი მესამე: ზოგადი პოლიტიკის ვარიანტი (დისკუსია, მოლაპარაკება, კომპრომისი) არ არის არასწორი ან სწორი მის ზოგად ფორმულირებაში. ასეთი ხდება იმის მიხედვით, თუ რა კონტექსტში კეთდება, მისი განხორციელების პირობებიდან გამომდინარე. მაგალითად, ბერძნულ-თურქული დავების გადაცემა საერთაშორისო სასამართლოში (სასურველია ჰააგაში) თავისთავად არ არის ცუდი და კარგი. ცუდია, თუ ეს წინაპირობებისა და მომზადების გარეშე ხდება. და აი, არსებული ხელისუფლების შეცდომები და ნაკლოვანებები.

იმისათვის, რომ ქვეყანამ მიმართოს ჰააგის სასამართლოს, მან უნდა გაიაროს სპეციალური ტრენინგი. მან უნდა შეისწავლოს სასამართლოს ყველა გადაწყვეტილება და სასამართლო ხელისუფლების პუბლიკაცია, ასევე თავად მოსამართლეთა განცხადებები. მაგრამ ამავე დროს, მან უნდა აღადგინოს წესრიგი საკუთარ სახლში, მაგალითად, დახუროს ყველა ყურე (რაც წარმოშობს სუვერენიტეტს), ასევე გააფართოვოს ტერიტორიული წყლები 12 საზღვაო მილამდე ყველა სფეროში, რომელიც დიპლომატიური კონტროლის ქვეშ არ არის. ამავდროულად, ქვეყანამ უნდა გახსნას საერთაშორისო დერეფნები ისე, რომ მესამე ქვეყნების ინტერესები და შეხედულებები არ იყოს ჩართული იმ ზღვებში, რომლებშიც ქვეყანა ახორციელებს სუვერენიტეტს (და არა მხოლოდ სუვერენულ უფლებებს, როგორც EEZ-ის შემთხვევაში). საკითხში.

რაც შეეხება EEZ-ს, ახლა თავისთავად შეიძლება ჩაითვალოს, რომ სასამართლო გაითვალისწინებს ბევრ დათმობას, რომელიც საბერძნეთის მთავრობამ გააკეთა იტალიისა და ეგვიპტის ყველა მოთხოვნაზე დათანხმებისას. დათმობები, რომლებსაც თურქეთი ასევე ითხოვს. უფრო მეტიც, მიმაჩნია, რომ მალე მიიღწევა შეთანხმება ეგვიპტესა და თურქეთს შორის მათი EEZ-ის შესახებ, რომელიც შეიძლება მოიცავდეს ზღვის იმ ნაწილს, რომელსაც მიცოტაკისის მთავრობა შეცდომით თვლიდა, რომ არ იყო შეტანილი ბერძნულ-ეგვიპტური შეთანხმებაში.

უფრო მეტიც, როგორც ჩანს, პრემიერი დათანხმდა, რომ საბერძნეთი თურქეთის თანხმობის გარეშე არცერთ ზონას არ გააფართოვებს. თუ ეს მართალია, მაშინ ეს ნიშნავს, რომ მან მიატოვა ხაზი თურქეთთან დავის არარსებობის შესახებ EEZ/შელფ ზონის გარეთ. და ამან არა მხოლოდ ოფიციალურად დაამატა დამატებითი დავა, არამედ მისცა თურქეთს ხმის უფლება სხვა ბერძნულ ზონებში და არა მარტო საზღვაო.

მეოთხე წესის მიხედვითთურქეთმა უნდა აიღოს ვალდებულება შეასრულოს საერთაშორისო სამართლის ყველა დებულება. სრულად მიიღოს საერთაშორისო სასამართლოს იურისდიქცია და გადაწყვეტილებები. ანუ ხელი მოაწეროს საერთაშორისო საზღვაო სამართალს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, როგორ შეგვიძლია დარწმუნებული ვიყოთ, რომ იგი პატივს სცემს ასეთი მკურნალობის შედეგებს? არ დავივიწყოთ კვიპროსის საკითხზე გაეროს რეზოლუციების მუდმივი დარღვევა.

როგორც კი თურქეთი ხელს მოაწერს ზღვის კანონს, მან დაუყოვნებლივ უნდა გაიყვანოს casus belli. ბოლოს და ბოლოს, როგორ მივიდეთ სასამართლოში? ემუქრება? რა მოხდება, თუ მას არ მოსწონს გადაწყვეტილება?

წესი მეხუთე: მეზობელთან შეთანხმებით, თქვენ წყვეტთ ირედენტიზმის ნებისმიერ განზრახვას. პრესპას შეთანხმების შემთხვევაში, ჩრდილოეთ მაკედონიამ თავიდანვე უარყო ყოველგვარი გეოგრაფიულ-ტერიტორიული ირიდენტიზმი და იძულებული გახდა უარი ეთქვა ყოველგვარ „თანამედროვე“ ტავტოლოგიურ, ისტორიულ-კულტურულ ირიდენტიზმზეც. პრესპას შეთანხმებაში, მე-7 (7) პარაგრაფში, ჩრდილოეთ მაკედონიამ უსათუოდ აღიარა, რომ მას და მის მოსახლეობას საერთო არაფერი ჰქონდა ძველ საბერძნეთის ისტორიასთან და ალექსანდრე მაკედონელის მაკედონიასთან, რომელიც იყო და რჩება ბერძნული. სამწუხაროდ, თურქეთთან ურთიერთობაში პრემიერ-მინისტრი ზუსტად საპირისპიროდ მოიქცა. მან განაცხადა, რომ ჩვენი უთანხმოება სამართლებრივიდან გეოპოლიტიკურ სფეროზე გადაინაცვლებს. ამგვარად, მან დაგვიბრუნდა მეცხრამეტე საუკუნის ირედენტიზმთან.

როგორც წესი, სანამ მოლაპარაკებებისა და შეთანხმებების „კარგს“ დაინახავ, უარს არ იტყვი, თუნდაც სიტყვით, შენს იარაღზე, ლეგალურ და თავდაცვაზე. ცუდი ისაა, რომ პრემიერ-მინისტრი დათანხმდა საბერძნეთის კუნძულების დემილიტარიზაციაზე ისაუბროს კვიპროსის ტერიტორიის 40%-ით თურქეთის ოკუპაციის ქვეშ. არ მახსოვს რა მოხდა, როდესაც ბერძნულმა ბრიგადამ დატოვა კვიპროსი. ამასთან დაკავშირებით მე ვამტკიცებ, რომ არის „კომპრომისები და კომპრომისები“. არის პოზიტიური, შემოქმედებითი და ასევე ჩვეულებრივი, დროებითი სუნთქვის კომპრომისები, მაგრამ არის – და ყველაფერი იმაზე მეტყველებს, რომ აქ ერთ-ერთ მათგანთან გვაქვს საქმე – დამპალ, მოტყუებულთან.

მეშვიდე წესი: არასაჭირო დათმობების გასამართლებლად არაფერს აურიოთ სხვადასხვა ნივთები. ND პარტია SYRIZA-ს ნაწილის თანხმობით აცხადებს, რომ პრემიერ-მინისტრი “ეგეოსის პრესპესს” ამზადებს. საინტერესოა, თუ „პრესპას“ „ღალატი“ იყო, მაშინ როგორ შეიძლება პრემიერ-მინისტრმა ბერძნულ-თურქეთის ურთიერთობებში მსგავსი მიზნის მიღწევა? მაგრამ თუ პრემიერ-მინისტრი ახლა აღიარებს, რომ პრესპესი დიდი საქმეა, როგორც ის ამტკიცებს თავის საერთაშორისო შეხვედრებზე, განა არ არის დრო, რომ განახორციელოს იგი და თანმდევი შეთანხმებები? რაც მთავარია, შეურაცხყოფაა პრესპას შეთანხმების გამოძახება იმისთვის, რომ გაამართლოს ხელისუფლების არასათანადო მომზადება ხარვეზიანი კომპრომისისთვის. Ნება მომეცი აგიხსნა.

ჯერ ერთი, პრესპას შეთანხმება შეიცავს ყველა პირობას, რომ ბოლო მოეღოს ირედენტიზმს. ბერძნულ-თურქული ურთიერთობების „გეოპოლიტიკური ტრანსფორმაციის a la Mitsotakis“-ის კონტექსტში ის არათუ არ არსებობს, არამედ გაფართოებული სახითაა რეპროდუცირებული.

მეორეც, პრესპას შეთანხმებით, საბერძნეთი აიღო ვალდებულება მხარი დაუჭიროს და გარკვეულწილად აკონტროლოს და გაწვრთნა მეზობლის თავდაცვის მექანიზმები. პირიქით, რასაც პრემიერი ამზადებს გულისხმობს საბერძნეთის ნაწილის განიარაღებას თურქეთის მოთხოვნით.

მესამე, ჩრდილოეთ მაკედონია, როგორც სახელი და კონსტიტუციური სტატუსი, გაჩნდა პრესპას შეთანხმებით გათვალისწინებული სავალდებულო ცვლილებების შედეგად და გაკეთდა მისი შესვლის ხელშეწყობის სანაცვლოდ. ევროპა. საკითხავია, კონკრეტულად რას მიიღებს საბერძნეთი თურქეთისგან? პრემიერ-მინისტრი და მისი თანამშრომლები ამტკიცებენ, რომ თურქეთის მიმართვა მართლმსაჯულების საერთაშორისო სასამართლოში უკან დახევაა. ეს ასე არ არის, განსაკუთრებით იმ პირობების გარეშე, რაც მე წამოვაყენე. უფრო მეტიც, ჩრდილოეთ მაკედონიასთან არსებული სიტუაციისგან განსხვავებით, „ახალი დემოკრატიის“ მთავრობა დათანხმდა ეგეოსის ზღვის დიდი ნაწილის თურქესტანის სახელის გადარქმევას.

მეოთხე, თუ საბერძნეთმა და ჩრდილოეთ მაკედონიამ მიაღწიეს ურთიერთსასარგებლო კომპრომისებს, რომლებიც ორივე მხარეს სარგებელს მოუტანდა, მაშინ, როგორც პრემიერმა თქვა, სარგებელი დიდწილად თურქეთში ცალმხრივად არის დაგროვილი.

ჩნდება კითხვა: რატომ ხდება ეს? შეიძლება თუ არა იმიტომ, რომ ზოგიერთ მთავრობას არ ესმის ქვეყნისთვის გრძელვადიანი შედეგები და სურს მესამე მხარის სიამოვნება? იქნებ ისევ იმიტომ, რომ ზოგი უარს ამბობს ევროკავშირში თანაბარი წევრობის ვარიანტზე და ემზადება თურქეთის პატარა პარტნიორი გახდეს? ან, ბოლოს და ბოლოს, რაღაც ბიზნესინტერესების გულისთვის?

ბატონი ნიკოს კოწიასი არის საგარეო საქმეთა ყოფილი მინისტრი.

Source link