სასწრაფო დახმარების დისპეტჩერი ადარ გერშონი არასოდეს დაივიწყებს 6 წლის ბავშვის ზარს, რომელიც კარადაში მიიმალა და ტელეფონით სთხოვდა სისხლის გუბეში მწოლიარე მშობლების დახმარებას.
დეტალები იმის შესახებ, რაც მოხდა 7 ოქტომბერს, ჰამასის ისრაელში შეჭრის შემდეგ, მხოლოდ ახლა იწყება. ამის შესახებ სასწრაფო დახმარების სამსახურის დისპეტჩერებმა განაცხადეს ჟურნალისტებს „ისრაელის ამბები“, რა მოხდა იმ დღეს, როგორ მიიღეს ათობით ზარი დახმარების თხოვნით. ზოგი ტელეფონზე ჩურჩულით საუბრობდა, ზოგიც ზარის დროს გარდაიცვალა. და დისპეტჩერი გერშონი MADA-ს საკონტროლო ოთახიდან კირიატ ონოში ჯერ კიდევ ვერ იკავებდა ცრემლებს, გაიხსენა პატარა ბიჭის ზარი:
მან თქვა, რომ კარადიდან რეკავდა და რატომღაც დედა, მამა და ორი ძმა იატაკზე იწვნენ და არ მოძრაობდნენ. ბიჭი ევედრებოდა სასწრაფოს სასწრაფოდ გამოგზავნას. მე ვურჩიე, გაეგრძელებინა. იჯდა კარადაში და მოატყუა, რომ დახმარება მალე მოვიდოდა. ფაქტობრივად, მე უკვე ვიცოდი, რომ ჩვენ მიერ გამოძახებულმა ათეულობით გუნდმა ვერ მიაღწია დაჭრილებს ჰამასის თავდასხმის შესაჩერებლად შექმნილი საგზაო ბლოკების გამო.
7 ოქტომბერს, დილის 6:30 საათზე, MADA-ს საკონტროლო ოთახში ღამის ცვლის მუშებმა დაასრულეს ცვლა და აპირებდნენ დილის მუშებს გადაეცათ. ეროვნული კონტროლის ოთახის ინსპექტორი ომრი ლევი იხსენებს:
“დაახლოებით 6:35 საათზე უსაფრთხოების ძალებმა განაცხადეს, რომ ტერორისტები ისრაელის ტერიტორიაზე პარაპლანით შევიდნენ. ჩვენ მაშინვე მივხვდით, რომ ეს იყო არა სარაკეტო თავდასხმა, არამედ რაღაც სხვა”.
პნიელ ბუსკილა, საკონტროლო ოთახის თანამშრომელი, რომელიც მორიგეობდა დილის ცვლაში, ამბობს:
“რამდენიმე წუთში საკონტროლო ოთახში ზარების ნაკადი დაიწყო. დარეკეს როგორც დაჭრილებმა, ასევე მათ, ვინც მათ შეატყობინეს. პირველი ზარები ცეცხლსასროლი იარაღით მიყენებულ ჭრილობებს ეხებოდა. მე ერთმანეთის მიყოლებით უწყვეტი ზარები ვიღებდი კიბუცის უბნიდან. რეიმი, მუსიკალური ფესტივალის ახალგაზრდებიდან, ზოგი ჩურჩულით ლაპარაკობდა, ზოგი კი მიმალვისგან ეძახდა, ხოლო ფონზე განუწყვეტლივ სროლა ისმოდა“.
MADA-ს ცენტრალური საკონტროლო ოთახი გადავიდა საგანგებო რეჟიმზე და იქცა სამაშველო ძალების ბუნკერად. ამ დროს სამხრეთში მყოფი პარამედიკოსები დილის რეგულარული მორიგეობისკენ მიდიოდნენ. მათ მოისმინეს სიგნალიზაცია და პირველი ცნობები საგანგებო მოვლენის შესახებ და სასწრაფოდ გაიქცნენ დაზარალებულთა დასახმარებლად.
დაჭრილების ევაკუაციის დროს სასწრაფო დახმარების ერთ-ერთი მანქანის მძღოლს ესროლეს. კიბუც ბერში პარამედიკოსს სურდა ადგილობრივი სამედიცინო ცენტრის დახმარება, მაგრამ როცა დაჭრილი ქალი გამოჰყავდა, ტერორისტები შეიჭრნენ და ორივე დახვრიტეს.
MADA-ს დისპეტჩერიზაციის სამსახურმა დაიწყო სასწრაფო დახმარების მანქანების გაგზავნა კატასტროფის ადგილზე, მათი გაგზავნა ქვეყნის სხვა ნაწილებიდან. მაგრამ მხოლოდ სამხრეთით მდებარე გუნდებს შეეძლოთ დაჭრილების ევაკუაცია, რადგან მოგვიანებით პოლიციამ და ჯარმა გადასასვლელი 6 საათის განმავლობაში დახურეს. ამან განსაზღვრა მთელი რეგიონის ბედი, ნეტივოტის ხაზიდან დაწყებული. MADA-ს თანამშრომელი ანონიმურობის პირობით საუბრობს:
„ცრუ მოკრძალების გარეშე ვიტყვი, რომ ჩვენ პირველებმა გავიგეთ კატასტროფის მასშტაბები და სრულად მოვემზადეთ სამუშაოდ. იმ მომენტში, როდესაც ისრაელის ყველა ორგანიზაცია – ჯანდაცვის სამინისტრო, IDF, სოციალური კეთილდღეობის სამინისტრო, განათლება – სისულელეში ჩავვარდით იმის გამო, რაც ხდებოდა, ჩვენ ვიყავით მზადყოფნის პიკზე და გავხდით ერთადერთი, ვინც ვიმოქმედეთ ამ ქაოსის პირობებში, როცა ჯერ ვერავინ გაიგო რა ხდებოდა“.
სასწრაფო დახმარების დისპეტჩერები დაბომბეს გამოძახებით. მათ გაიგეს დახმარების ძახილი და ბრძოლის ხმები:
“ჩვენ მივიღეთ ზარები მშობლებისგან, რომელთა შვილებიც დაიღუპნენ ან დაჭრეს, და ბავშვებისგან, რომლებმაც იგივე შეატყობინეს მშობლებს. ხალხი ამბობდა, რომ მათ სახლს ცეცხლი წაუკიდეს, თავშესაფრებში ისროდნენ. ჩვენ გაწვრთნილი ვართ სიცოცხლის გადასარჩენად. ვიცი, როგორ უნდა წარმართოს დიალოგი ტელეფონით ადამიანთან, რომელიც აფიქსირებს სამედიცინო პრობლემას. ჩვენ ვაძლევთ მითითებებს აბონენტებს, თუ რა უნდა გააკეთონ და ამავდროულად ვიგებთ შემთხვევის გარემოებებს. ხშირად ვთხოვთ, რომ გადაიღონ ჭრილობა ან დაზიანება და გავაგზავნოთ WhatsApp-ზე, რათა სწრაფად შევაფასოთ სიტუაცია და გავაგზავნოთ გუნდი, რომელსაც უკვე ესმის, ვიდრე მას მოუწევს საქმე, მაგრამ ამ შემთხვევაში ჩვენ დაბომბეს ზარებით.
წუთში ასობით მოთხოვნას ვღებულობდით. არცერთ ჩვენგანს, მათ შორის MADA-ში მუშაობის ვეტერანებს, აქამდე არასდროს შეხვედრია ეს. ჩვენ ვიცით, როგორ გადავარჩინოთ სიცოცხლე, ადგილზე მისვლა ნებისმიერ დროს და ნებისმიერ ამინდში, საჭიროების შემთხვევაში – ჰაერით, ზღვით და ხმელეთით, მაგრამ 7 ოქტომბერს ვიგრძენით, რომ უძლურები ვიყავით, რომ ხელები გვქონდა შეკრული და ფიზიკურად ვერ შეძლეს დაჭრილებთან მისვლა. ეს აქამდე არასდროს მომხდარა. ამ სიტუაციაში მხოლოდ რამდენიმემ მოახერხა სასწაულებრივად გაქცევა:
ვითარება ექიმებისთვის ჯოჯოხეთად იქცა. როცა უკანასკნელი იმედით გთხოვენ დახმარებას, შენ კი მხოლოდ დაამშვიდებ მსხვერპლს და ცარიელ დაპირებებს მისცე, რომ მალე მოვალთ მის გადასარჩენად… ხშირ შემთხვევაში, დაჭრილებთან საუბრისას ცხადი ხდებოდა, რომ ის ვერ გადარჩებოდა, რადგან მისკენ გზა გადაკეტილი იყო. ჩვენი მანქანები დაჭრილებიდან მეოთხედი საათის სავალზე იდგნენ. ჩვენ სასოწარკვეთილნი ვიყავით… და ჩვენ არც კი დაგვიწყია იმის დამუშავება, რაც განვიცადეთ, რადგან ჯერ კიდევ ძალიან დაკავებულები ვართ იმ მოვლენებით, რაც ხდება“.
ედენ ბლუმენტალი, პარამედიკი და დისპეტჩერი, მორიგეობდა 7 ოქტომბერს დილის ცვლაში. ის ამბობს, ციტირებით გამოცემა “News of Israel”-ს:
„პირველი ზარი მივიღე ქალისგან, რომელმაც თქვა, რომ მისი ქმარი ქუჩიდან დაჭრილი დაბრუნდა და სოფელში ტერორისტები შეიჭრნენ. მან თქვა, რომ მისი ქმარი იატაკზე ჩამოვარდა და სისხლი სდიოდა. მე ვუთხარი, მოეძებნა ის. ტყვიიდან შემოსული ნახვრეტი და მხარზე იპოვა. ვთხოვე დაჭრილის გვერდით შემობრუნება შარვლის ქამარზე გასასვლელი ხვრელის საპოვნელად, გაჭირვებით გადმოაბრუნა და თქვა, რომ სისხლი ღებინება. მივხვდი. რომ მდგომარეობა მძიმე იყო. ქალმა ასევე თქვა, რომ სახლში 3 შვილთან ერთად იმყოფებოდა, მეოთხემ კი “ბავშვი გარეთაა. მე ვუთხარი, სახლიდან არ გახვიდე და არ ეძებო, რადგან გარეთ ტერორისტები იყვნენ და ასევე. ჩაკეტეთ სახლი და გამორთეთ შუქები.”
ედენმა მოისმინა სხვა დისპეტჩერების საუბარი მსხვერპლებთან:
“ჩემი კოლეგა ავალებდა ქალს, როგორ გაეცოცხლებინა ქმარი. ეს საშინელებაა, შესაძლებელია თუ არა ასეთ სიტუაციაში რეანიმაციის ტექნიკის სწავლება? და ასევე გავიგე ისეთი რამ, რასაც ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ კოშმარში გავიგებდი. ერთმა მომრეკელმა დაიყვირა: „თუ არ მოხვალ, ჩვენ მოვკვდებით! გესმით, რომ გვკლავთ, „რაც მაშინ მოხდა, არ აქვს პრეცედენტი“.
პნიელ ბუსკილა იხსენებს თავის იმ დღეს სატელეფონო ზარებს:
„დარეკა კაცმა, რომელმაც თქვა, რომ მას და მის მეგობრებს ტყვიით ჭრილობები მიიღეს. დავიწყე მისი დაკითხვა. საუბრისას მან თქვა, რომ ფეხებს ვერ გრძნობდა, შემდეგ თქვა, რომ ახრჩობდა და თავბრუ ეხვევა. მერე ხმა გაუჩნდა. უფრო ჩუმად და ჩუმად. და ამავდროულად ვიცოდი, რომ სამხრეთის გზები 6 საათით იყო გადაკეტილი, რომ მთელი ტერიტორია გამოცხადდა დახურულ სამხედრო ზონად, რომ სავსე იყო ტერორისტებით, ასევე ვიცოდი, რომ სასწრაფო დახმარების მანქანები გვყავდა. გაგზავნილი იდგნენ საგუშაგოზე და ვერ მიაღწიეს მომაკვდავ დაჭრილებს, ვერ აღვწერ იმ მომენტში ჩემს განცდებს, ეს არის სასოწარკვეთა, ეს უძლურება იმის გამო, რომ ვერ ეხმარები შენს თანამოქალაქეებს, ადამიანებს, რომლებიც ურეკავენ ერთადერთ ტელეფონს, საიდანაც ელიან. დახმარება – სასწრაფო დახმარების ტელეფონი.”
More Stories
კოლექტიური დასავლეთი ისრაელს: “ირანის თავდასხმების მოგერიება ჩვენთვის ძალიან ძვირია”
ირანის თავდასხმა ისრაელზე
WSJ: “ირანი თავს დაესხმება ისრაელს უახლოეს 48 საათში”