"ჩვეულებრივია პოეტების მოკვლა"

პალესტინელი პოეტის ხსოვნას, რომლის ისტორიაც უნდა მოვყვეთ…

„მაგრამ საბოლოოდ!

ახლა ეს ყველამ იცის

დიდი ხნის წინ

– და სხვებზე ადრე ჩვენს დაქანებულ წლებში.

მიღებული

მოკვლა

პოეტები.”

ასე მთავრდება ნიკოს ენგონოპულოსის ლექსი ესპანეთის სამოქალაქო ომის დროს ფედერიკო გარსია ლორკას მკვლელობის შესახებ.

ეს ტექსტი გამახსენდა, როდესაც ვნახე ღაზაში მცხოვრები პალესტინელი პოეტის რეფაატ ალარირის გარდაცვალების ამბავი, რომელიც ისრაელის დაბომბვისას დაიღუპა 44 წლის ასაკში.

რეფაატ ალარირი პალესტინელი პოეტების ახალ თაობას ეკუთვნოდა. თავისუფლად ფლობდა ინგლისურს, ის იყო ინგლისური ლიტერატურის პროფესორი ღაზას ისლამურ უნივერსიტეტში (რომელიც ასევე დაიბომბა და მისი ფაკულტეტი დაღუპულებს შორის იყო) და მოუწოდებდა სხვა ახალგაზრდა ავტორებს დაეწერათ ინგლისურად, რათა მათ უფრო მარტივად შეეძლოთ კომუნიკაცია ფართო აუდიტორიასთან.

ომის დაწყებიდან, რეფაატ ალარირი რაც შეიძლება ხშირად იყენებდა X-ს (ყოფილი ტვიტერი), რათა მუდმივად გამოექვეყნებინა შეტყობინებები და აძლევდა ინტერვიუებს სიტუაციის შესახებ.

თავის პოსტებსა და ინტერვიუებში ალარირი გაბრაზებული და სევდიანად საუბრობდა იმაზე, რაც ხდებოდა მის ადგილას, იმ ადამიანებზე, რომლებიც იღუპებოდნენ, იმაზე, თუ როგორ ამახინჯებდნენ ხშირად ღაზაში მომხდარის რეალობას.

“Კალამი უფრო ძლიერია ვიდრე ხმალი” – ცნობილი გამონათქვამი მართალია, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ მას შეუძლია დაამარცხოს სიკვდილის არსი, დაამარცხოს მისი შიში და ხანდახან უკვდავება მიანიჭოს მას, ვინც მას ფლობს, ის ფარის როლს არ ასრულებს, როდესაც პოეტები ხელს უშლიან. და კლავენ. ხანდახან სამხედრო კონფლიქტის თანმხლები ზიანის სახით, რომლის მსხვერპლნი ძირითადად მშვიდობიანი მოქალაქეები და ბავშვები არიან. რადგან სისასტიკე არასოდეს არის პასუხი. იქნება ეს ის, რომელიც დაფიქსირდა 7 ოქტომბერს ისრაელში, თუ ის, რომელიც მას შემდეგ ღაზაში გავრცელდა.

თავად რეფაატ ალარირმა კარგად იცოდა, რომ ის, ისევე როგორც ღაზას ყველა მცხოვრები, იყო ისრაელის არმიის სამიზნე.

და მან შეძლო დაწერა ლექსი, რომელიც ხაზს უსვამს მისი ამბის მოყოლის აუცილებლობას.

If I must die, let it be a tale. #FreePalestine #Gaza pic.twitter.com/ODPx3TiH1a

— Refaat in Gaza 🇵🇸 (@itranslate123) November 1, 2023

მან დაარქვა “თუ მოვკვდე” და გამოაქვეყნა 1 ნოემბერს.

“თუ უნდა მოვკვდე,

უნდა იცხოვრო.

ვუთხრა ჩემი ამბავი

გაყიდე შენი ნივთები

იყიდეთ ქსოვილის ნაჭერი

და რამდენიმე ზოლი

(გაათეთრეთ გრძელი კუდით).

რომ სადმე ღაზაში გააჩინოს შვილი

ზეცის სახეს უყურებს.

ელოდა მამას, რომელიც ცეცხლში შევიდა –

და არავის არ დაემშვიდობა.

თუნდაც საკუთარი ხორცით.

საკუთარ თავთანაც კი –

ფუტკრის ყურება, ჩემო კნუტი, ჩემო კნუტი, რომელიც შენ გააკეთე, მაღლა იფრინე.

და ერთი წუთით ფიქრობს, რომ იქ ანგელოზია.

სიყვარულის დაბრუნება.

თუ მოვკვდები

შეიძლება ამან იმედი მოიტანოს.

დაე, ეს იყოს ზღაპარი.”

რედაქტორისგან: არ გამიკვირდება, თუ გუგლი, ფეისბუქი და მსგავსები კვლავ მოგვეხმიანებიან ამ პუბლიკაციისთვის. ეს უკვე ტრადიციად იქცა. მაგრამ ჩემს ღირსებაზე დაბლა მიმაჩნია ამაზე დუმილი.

Source link