“კირიაკოს მიცოტაკისისთვის ამ მომენტისთვის ყველაზე დიდი პრობლემა ის არის, რომ მის წინ ალექსის ციპრასი არ დგას”, – ამბობს ცნობილი ბერძენი ჟურნალისტი ლეფტერის ტ.ხარალამბოპულოსი. ჩვენ ამ პუბლიკაციაში ვამტკიცებთ ჩვენს თვალსაზრისს.
“თუკი კირიაკოს მიცოტაკისისთვის ამ დროისთვის ყველაზე დიდი პრობლემაა, ის არის, რომ მას წინ ალექსის ციპრასი არ ჰყავს. ანუ არ ჰყავს პოლიტიკოსი, ვისთანაც კონფლიქტს თითქმის 8 წელია მიჩვეული. ციპრასის გარეშე პრემიერ-მინისტრს, ფაქტობრივად, არავინ ჰყავს განსახილველი და კონფლიქტური.
და ეს არის რეალური პოლიტიკური პრობლემა პრემიერ-მინისტრისა და მთავრობისთვის. რადგან მას გაუჭირდება ნავიგაცია. ამას რაღაც უცნაურობის გამო არ ვწერ. მე ვიცი, რომ „საღი აზრი“ ამბობს, რომ უფრო ძლიერი ხარ, როცა მოწინააღმდეგე არ გყავს.
მე ასევე მესმის, რომ გარეგნულად მაინც, კირიაკოს მიცოტაკისის მთავრობა და ND არის ყველაზე ბედნიერ მდგომარეობაში, რომლის წარმოდგენაც კი შეიძლება. ეს იმიტომ ხდება, რომ არა მხოლოდ ხელახლა აირჩიეს, არამედ ინარჩუნებდა იმდენად დიდ დისტანციას ოპოზიციასთან, რომ გარკვეული პერიოდის განმავლობაში იგი პოლიტიკურად ურყევად გამოიყურება.
საბერძნეთში არასოდეს ყოფილა ასეთი დიდი საარჩევნო უფსკრული პირველ ორ პარტიას შორის. სხვაობა, რომელიც ახლა რომ ტარდებოდეს არჩევნები, კიდევ უფრო დიდი იქნებოდა, თუ გადავხედავთ გარკვეულწილად დაშლის ფენომენებს, რომლებიც უკვე ფიქსირდება SYRIZA-ში მეორე დღეს წინსვლის გზის ძიებაში.
უფრო მეტიც, მაშინ როცა მთავრობები ტრადიციულად იმყოფებოდნენ მოწინააღმდეგე იდეოლოგიური ძალების ზეწოლის ქვეშ, ე.ი. მემარჯვენე და მემარჯვენე ცენტრის ძალები მემარცხენე და მემარცხენე ძალებიდან და პირიქით, აქ ხელისუფლება ალბათ უფრო მეტ ზეწოლას განიცდის მემარჯვენეებისგან და ეს ელემენტი შეიძლება ჩაითვალოს მისი პოზიციის განმტკიცებადაც კი.
მხოლოდ მე მინდა დაჟინებით დავამტკიცო, რომ მთელი ეს ვითარება რეალურად შემაწუხებელია ხელისუფლებისთვის, ფაქტორი, რომელიც იწვევს უხერხულობას და შფოთვასაც კი. იმიტომ, რომ მთავრობები ყოველთვის „განწყობილია“ პოლიტიკურ კრიტიკასა და პოლიტიკურ ოპოზიციაზე პასუხის გასაცემად.
ანუ სჩვევიათ ოპოზიციაზე რეაგირება, ეთქვათ: „უარესს გააკეთებდით“ ან „ჩვენ ვნახეთ, როგორ გააკეთეთ“, შექმნან მტრები და მოწინააღმდეგეები, ოპოზიციის კრიტიკა მიაწერონ „იდეოლოგიურ აკვიატებას“, ჩართვას. ურთიერთბრალდებებში.
ახლა ის წავიდა. ოპოზიცია დასუსტებულია და ზოგჯერ ელემენტარული რეფლექსებიც კი არ გააჩნია ხელისუფლების გადაწყვეტილებებთან და ინიციატივებთან მიმართებაში პოზიციონირებისთვის. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ხელისუფლებას არ აკრიტიკებენ თავისი საქმიანობისა და პოლიტიკის გამო. მაგრამ ის ექვემდებარება მას საზოგადოების მხრიდან, ყველა წინააღმდეგობებით, რაც ამას მოჰყვება.
ცხადია, მთავრობები ასევე „დიალოგში“ არიან საზოგადოებასთან (ან თუნდაც კონფლიქტში). მაგრამ ეს დიდწილად იმიტომ ხდება, რომ სოციალური დინამიკა პოლიტიკური შუამავლობით არის განპირობებული. ანუ გადაიქცევიან ოპოზიციურ დისკურსად, გამოკითხვის ფიგურებად, საპირისპირო პოლიტიკურ ინიციატივებად. წინააღმდეგ შემთხვევაში, დარწმუნებული არ არის, რომ ხელისუფლებას შეუძლია რეალურად მოახდინოს რეაგირება ან რეაგირება იმაზე, რაც დომინირებს საზოგადოებაში. აქედან გამომდინარეობს, რომ მას შეიძლება ამჯობინოს, მაგალითად, „მარჯვნივ“ საზრუნავი განიხილოს და არა „მარცხნივ“.
თუმცა, როდესაც სოციალური დინამიკა რჩება „გადაუთარგმნელი“ პოლიტიკურ ენაზე და არ არის წარმოდგენილი ოპოზიციის მიერ, ისინი ემუქრებათ ან არ მიიღონ ფორმატირებული ფორმა, ან მიიღონ ენერგიის დაგროვების ფორმა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს სოციალური აფეთქება.
და კიდევ, თუ არ იქნება პოლიტიკური შუამავლობა, მაშინ არ არის გარკვეული, რომ გაბრაზება ან აღშფოთება იმოქმედებს. რადგან არ არსებობს მექანიზმი, რომ სოციალური დინამიკა პოლიტიკური ცვლილებების აგენტად აქციოს.
პოლიტიკა თავისი ბუნებით არის პროცესი, რომელიც არის როგორც დიალოგური, ასევე კონფრონტაციული, ანტაგონისტური. ოპოზიციის გარეშე მთავრობები, უნდათ თუ არა ამის აღიარება, არიან მთავრობები კომპასის გარეშე“.
More Stories
აქციის მონაწილეებს ჯანდაცვის მინისტრმა დაურეკა "უმნიშვნელო ხალხი, კაფირები"
მოსამართლეთა კავშირი: „ჩვენს წინააღმდეგ სახალხო სასამართლოები ხელისუფლების ლოიალური დამოკიდებულებით შეიქმნა“
ბორელი: "ევროპელები არ წავლენ დონბასისთვის დასაღუპავად, მაგრამ მათ შეუძლიათ დაეხმარონ უკრაინელებს დონბასისთვის სიკვდილის შეწყვეტაში"