უკრაინელი ლტოლვილები ევროპაში: "მოდით, მამა აქ წავიყვანოთ"

ომმა დააშორა უკრაინელების ოჯახები – მილიონობით ბავშვიანი ქალი ელოდება ევროპაში ომს და ფიქრობენ, დაბრუნდნენ თუ არა სამშობლოში, როცა მშვიდობა მოვა. ოჯახის გაერთიანების მხოლოდ ორი ვარიანტია, როგორც თავად ამბობენ: „ჩვენ მამასთან ვართ ან მამა ჩვენთანაა“.

ცნობილი ექიმი ევგენი კომაროვსკი თვლის, რომ როგორც კი საზღვრები გაიხსნება, ევროპას ემიგრაციის ახალი ტალღა ელის. დიმიტრი გორდონთან ინტერვიუში მან ამტკიცებდა თავისი აზრი:

„მილიონობით ოჯახი უკვე ფიქრობს ამაზე: სად წავიდეთ ომის შემდეგ? ახლა უკრაინის ფარგლებს გარეთ უამრავი ბავშვია. უკრაინელი ქალი იპოვის სამსახურს ერთ წელიწადში, ისწავლის ენას, მოერგება ნებისმიერ რამეს. ენა, შეფასებების მოტანა დაიწყეს, უკვე ერთი წელი გავიდა, ახლა კი ომი მთავრდება და უნდა გავიგოთ, რა უკრაინაში დაბრუნდებიან, უკრაინაში არ დაბრუნდებიან ტყუილით, კორუფციით და უქონლობის გამო. სოციალური ლიფტი და მთელი ჩვენი ქვეყანა საფრთხის ქვეშაა“.

გამოცემა “ქვეყანა” სცადა გამორკვევამართლა ასე ცუდად არის თუ არა საქმეები და აპირებენ თუ არა ლტოლვილები სახლში დაბრუნებას. გამოკითხვის მსვლელობისას მოსაზრებები გაიყო. აი რას ამბობენ ახლა უცხოეთში მცხოვრები უკრაინელი ქალები.

კიევი ნატალია პოლონჩუკი გერმანიიდან:

ვცხოვრობ ჰამბურგში, ვიმუშავე პარიკმახერად სალონში, მყავს საკუთარი კლიენტები. თან 15 წლის შვილი მყავს, სკოლაში დადის. ოთახს ვიქირავებ, აქ მომწონს და მართალი გითხრათ, აქ დავრჩებოდი. არადა ძალიან მენატრება ჩემი ქმარი, ხანდახან თავს მოღალატედ ვგრძნობ მის მიმართ. სასკოლო არდადეგებზე უკრაინაში მივდივართ, მაგრამ სამუდამოდ დასაბრუნებლად მზად არ ვარ. ჩემს ქმარს აქვს საკუთარი მცირე სამშენებლო ბიზნესი უკრაინაში, მაგრამ საზღვარგარეთ მან არ იცის როგორ გამოიყენოს თავი და არ სურს წასვლა. ვეცადე დამერწმუნებინა და დამერწმუნებინა, რომ ომის შემდეგ უკრაინიდან გადმოსულიყო, რადგან ქვეყანა უნდა აღდგეს და იმის ცოდნა, როგორი კორუფცია გვაქვს, რომელიც საეჭვოა სადმე წავიდეს, ფული დიდი ალბათობით მოიპარება. თანაც მეშინია ჩემი შვილის. უცებ ომი გაჭიანურდება, მას ჯარში წაიყვანენ. და მე ეს არ მინდა. ასე რომ, ვიმედოვნებთ, რომ ჩვენი მამა გადაიფიქრებს.

ხარკოვი გალინა მაისტრენკო საფრანგეთიდან:

საფრანგეთში ცხოვრების ერთი წლის განმავლობაში ჩემი აზრი რამდენჯერმე შეიცვალა. არის მომენტები, როცა გინდა დარჩენა, ძირითადად, ჯერ არ დაბადებული ბავშვის გამო. მყავს ქალიშვილი, 10 წლისაა, აქ დადის სკოლაში და მოსწონს. ვისურვებდი, რომ მან ევროპაში უმაღლესი განათლება მიიღოს, მაშინ კარგი სამუშაოს მიღების შანსი იქნება. მაგრამ მეორეს მხრივ, აქ თავს უცხოდ ვგრძნობ, სახლში მიმყავს, ქმართან. უკრაინაში ვმუშაობდი დიდ კომპანიაში HR განყოფილებაში და აქ, ენის არ ცოდნის გამო, სამზარეულოში კაფეში ვიმუშავე. ამიტომ მიდრეკილი ვარ დავიჯერო, რომ ომის შემდეგ უკრაინაში დავბრუნდებით.

ირინა მიშჩუკი კიევის რეგიონიდან, ახლა პოლონეთში ცხოვრობს:

პოლონეთში კარგ მუშაკებს დიდი მოთხოვნა აქვთ, ჩემი ქმარი კი ყველა პროფესიის ოსტატია. ომამდეც გვინდოდა სამსახურში წასვლა. ამიტომ, როგორც კი კაცებს მოგზაურობის საშუალება ექნებათ, ქმარს აქ წავიყვან. ენა მსგავსია, სამუშაოა, სახლის ქირაობა არ არის პრობლემა. მე თვითონ ვმუშაობდი აქ და სუპერმარკეტში სალაროში, დასუფთავებაში, ახლა ხანდაზმულ ქალს ვზრუნავ. ქმარს მეტი სამუშაო შესაძლებლობა ექნება, ბევრია, სადაც მამაკაცებია საჭირო. ჩვენ გვყავს 8 წლის შვილი, ამიტომ მისი გულისთვის გადავწყვიტეთ მომავალი საზღვარგარეთ ავაშენოთ.

ხერსონკა ლუდმილა კირიკი შვეიცარიიდან:

ჩემი ქმარი ომის დამთავრებისთანავე ჩვენთან გადავა. რამდენი წელი დასჭირდება უკრაინის აღდგენას, უცნობია. და 90-იანი წლები გვაკლდა, არ მინდა, რომ ჩვენმა შვილებმა მძიმე დრო გაიარონ. ისეთი შრომისმოყვარე ადამიანებისთვის, როგორიც უკრაინელია, არ არის პრობლემა. ალბათ ევროპის სხვა ქვეყანაში გადავალთ. აქ მთავარია სტაბილურობა, მუშაობს კანონები, ხალხი სოციალურად დაცულია. ვშიშობ, რომ უკრაინაში ომის შემდეგ, სისტემური კუთხით ცოტა რამ შეიცვლება და თუ ნეპოტიზმი და კორუფცია დარჩება, მაშინ დაბრუნებას აზრი არ აქვს.

კიევან ქსენია იაკობჩუკი ბრიტანეთიდან:

მამასთან ვართ, აუცილებლად. ყველგან კარგია, სადაც ჩვენ არა. საზღვარგარეთ სულ სხვა მენტალიტეტია, ყველაფერი სხვანაირად მუშაობს. და ბევრ რამეში ჩამორჩებიან კიდეც (სილამაზის იგივე სფერო, ბანკები). მხოლოდ ახლა მივხვდი, რომ ნამდვილი ევროპა ომამდე უკრაინაში იყო. მაშინაც კი, თუ აქ კარგი სამსახური იყო დიდი ხელფასით (და მე მივიღე ნახევარ განაკვეთზე სკოლაში უკრაინელი ბავშვების ადაპტაციის ასისტენტად), დავბრუნდებოდი უკრაინაში. იქ ვიყავი კერძო სკოლაში მასწავლებელი, ბევრი მეგობარი მყავს. ჩემს ქმარს აქვს თავისი წარმატებული ბიზნესი, ჩვენ გვაქვს საკუთარი სახლი კიევთან, რომელიც ვიყიდეთ ომის დაწყებამდე და ვასრულებდით აღჭურვას. საზღვარგარეთ ყველაფერი ნულიდან უნდა დაიწყო. ამიტომ, ვარიანტების გარეშე – მხოლოდ უკრაინაში დაბრუნება.

იულია მიშჩენკო ოდესიდან გერმანიიდან:

მე მაინც მეეჭვება, მაგრამ დიდი ალბათობით აქ დავრჩებით და მამას ავიყვანთ. ჩემი დამქირავებელიც დაჰპირდა მოწყობას (სასტუმროში ადმინისტრატორად ვიმუშავე, გერმანული კარგი მაქვს). ჩემი შვილი 11 წლისაა, ერთ წელიწადში ადგილობრივ სკოლაში მართლაც გაიუმჯობესა ენა, დაუმეგობრდა. ქმარს ჯერ არაფერი გადაუწყვეტია, მაგრამ მგონი გადაყვანაზე დათანხმდება. უკრაინაში დიდი ხანი ადვილი არ იქნება და მეორე სიცოცხლეც არ მაქვს.

ზაპოროჟიანი ტატიანა ბონდარი პოლონეთიდან:

მე და ჩემი ქალიშვილი უკრაინაში დავბრუნდებით, ეს არც კი განიხილება. მიუხედავად იმისა, რომ ეს საშიშია, მაგრამ როდესაც ომი დასრულდება, სხვა საკითხი არ იქნება. ჩემი ქმარი გველოდება უკან, ჩვენ გვაქვს საკუთარი ბინა, მანქანა. ამ ყველაფრის აქ მოსაპოვებლად წლებია საჭირო. და რაც მთავარია, უკრაინაში ყველაფერი მშობლიურია და იქ კედლები ეხმარება.

ელენა კოროლი ივანო-ფრანკოვსკიდან, ახლა ბრიტანეთში:

ჩვენ ჯერ კიდევ ვფიქრობთ. არის არგუმენტები როგორც მომხრე, ასევე წინააღმდეგი. ერთის მხრივ, ევროპა აქ კარგად იკვებება, განვითარების მრავალი შესაძლებლობაა და რაც მთავარია ბავშვების მომავალი. თავის მხრივ, უკრაინაში დარჩნენ ხანდაზმული მშობლები, საკუთარი სახლი ნაკვეთით და მეგობრები. ქმარი ყოყმანობს. აქ ვიმუშავე პარკინგის ბილეთების შემგროვებლად, საშუალო ინგლისურით წამიყვანეს. ხელფასი სამჯერ მეტია ვიდრე უკრაინაში იყო (მე ვარ გაყიდვების მენეჯერი). ჩემს ქმარსაც შეეძლო აქ დასაქმება (მძღოლია). შესაძლოა, ის აქ გადავიდეს, მაგრამ კონკრეტული გადაწყვეტილება ჯერ არ მიგვიღია.

პოლინა ზუბოვიჩი კიევიდან საფრანგეთიდან:

მე პატრიოტი ვარ, ძალიან მიყვარს ჩემი ქვეყანა. დარწმუნებული ვარ, ომის შემდეგ ჩვენ სწრაფად ავაშენებთ ყველაფერს, იქნება შანსი, ყველაფერი ნულიდან დავიწყოთ. მოვლენ ახალი თაობის ახალგაზრდა პოლიტიკოსები და ჩვენ ვიცხოვრებთ ისე, რომ ევროპელებიც კი იოცნებებენ ჩვენთან გადასვლაზე. არამგონია ეს უტოპია იყოს. ახლაც, ომის დროს, ბევრ რამეში თავი და მხრები ვართ. მიიღეთ იგივე ინტერნეტ ბანკინგი. და თუ ყველა წავა, ვინ აამაღლებს უკრაინას? ეს ჩვენი მიწაა, რაც არ უნდა სამარცხვინო ჟღერდეს. ამიტომ, რა თქმა უნდა, ჩვენ მამასთან ვართ.

მარია ბილოკონი ოდესის რეგიონიდან, ახლა გერმანიაში:

ჩვენ მიდრეკილნი ვართ იმაზე, რომ “მამა ჩვენთვის”. ბავშვის გულისთვის გადავდგათ ეს ნაბიჯი და ყველა აქ დავსახლდებით. ქმარი მზად არის საცხოვრებლად, ის არის ქალაქის ადმინისტრაციის თანამდებობის პირი. აქ ხელფასები კარგია, დამლაგებლები იღებენ 2000 ევრომდე – რამდენჯერმე მეტს ვიდრე ჩვენი მასწავლებლები. ცხოვრების დონე ბუნებრივად უფრო მაღალია, ვიდრე უკრაინაში (ომამდეც კი), თუმცა ნაკლოვანებების გარეშე. მაგრამ არსად არის სრულყოფილი. გვინდა გავხსნათ საკუთარი ბიზნესი ტრანსპორტის სფეროში.

მითითება. 2022 წლის 24 თებერვლიდან რვა მილიონზე მეტი უკრაინელი იძულებული გახდა დაეტოვებინა ქვეყანა. ეს არის გაეროს მონაცემები. თითქმის ხუთ მილიონმა უკრაინელმა მიიღო დროებითი თავშესაფარი ევროპაში. ლტოლვილთა უმეტესობა – დაახლოებით 1,6 მილიონი – პოლონეთმა, მეზობელმა უკრაინამ შეიყვანა.

Source link