მწუხარება საყვარელი ადამიანის დაკარგვის გამო: როგორ დავეხმაროთ ეფექტურად

კლინიკური ფსიქოლოგი განმარტავს, თუ როგორ შეგვიძლია დავეხმაროთ მათ, ვინც საშინელ ზარალს განიცდის დამძიმების გარეშე (ინტრუზიულობის გარეშე) ან აბსურდული სიტყვების თქმის გარეშე.

მწუხარების სრული გამოცდილება ერთადერთი გზაა, რომ დანაკარგმა გაიაროს და აზრი მიიღოს. როდესაც თქვენს ოჯახში ვინმე საშინელ დანაკარგს გლოვობს, ბუნებრივია, რომ ჩვენ გვინდა ვიყოთ და შეგვეძლოს მნიშვნელოვანი დახმარების შეთავაზება.

იმის ყურება, თუ როგორ იტანჯება, ისე რომ ვერაფერს აკეთებ, ხშირად უკიდურესად მტკივნეული სიტუაციაა, რომლის მოგვარებაც შეუძლებელია. ჩვენ გვინდა ავიღოთ ტკივილი, ყველაფერი გავაკეთოთ იმისათვის, რომ ჩვენმა საყვარელმა ცოტათი უკეთ იგრძნოს თავი, მაგრამ ხშირად ჩვენ ან არ გამოვთქვამთ იმ სიტყვებს, რომლებიც გვჭირდება იმ მომენტში, არ ვიცით რა ვთქვათან ჩვენ ვსაუბრობთ “ანგელოზებზე, რომლებიც ახლა სამოთხეში არიან” და ასე შემდეგ …

„თქვენი მიზანი არ არის, რომ მოწყენილმა თავი უკეთ იგრძნოს, არამედ ის, რომ თავი ნაკლებად იზოლირებულად იგრძნოს გამოცდილებაში. იყავი მასთან ახლოს. ადამიანმა შეიძლება იგრძნოს, თითქოს ჩაძირულ ნავშია. ჩაჯექი ნავზე და “ჩაიძირე მასთან ერთად”, რომ კომპანია ჰქონდეს”, – ამბობს ფსიქოლოგი.

მაგრამ რამდენად შეგვიძლია რეალურად შევთავაზოთ ადამიანს, რომელმაც დაკარგა შვილი, ოჯახი, ყველაფერი, რაც მას ჰქონდა ცხოვრებაში, შეწუხების, მწუხარების გარეშე, მწუხარების წმინდა მომენტიდან ყურადღების გადატანის, მაგრამ ამავე დროს ეფექტური დახმარების გაწევის გარეშე?

კლინიკური ფსიქოლოგის დ.ტაშა სეიტერის თქმით, დაკარგვის ტკივილი და მწუხარების სიმძიმეგანვიცდით თუ არა ამას ჩვენ თვითონ თუ ვინმე ახლობელი, ერთ-ერთია იმათგან ჩვენ ვერ ვაკონტროლებთ.

„უხეში სიმართლე ის არის, რომ ჩვენ ყველანი განვიცდით ტრაგედიებს. დანაკარგთან ერთად ჩვენ განვიცდით მწუხარებას. გმადანი არის ბუნებრივი რეაქცია, რომელიც ჩვეულებრივ მოდის იმის განცდასთან ერთად, რომ ჩვენ დავკარგეთ უსაფრთხოება და ნდობა – ცხოვრებაში, ადამიანებში, სიტუაციებში, რომლებზეც გვეგონა, რომ ჩვენ ვაკონტროლებდით. ასე რომ, როცა ესაუბრები ვინმეს, ვინც გლოვობს, ნუ ეცდებით მისი ტკივილის დახრჩობას. ეს არ გამოდგება და მათ კიდევ უფრო მარტოსულად იგრძნობენ თავს. მათი მწუხარება მხოლოდ იმდენ ხანს უნდა იცხოვროს, რამდენიც არ უნდა იყოს მტკივნეული მათთვის და თქვენთვის.

ბევრი ექსპერტი თანხმდება, რომ მწუხარების განდევნის მცდელობა რეალურად იწვევს დეპრესიას, ხოლო მწუხარების სრულად განცდა ერთადერთი გზაა წარსულის დასაძლევად და დანაკარგის მნიშვნელობის გასაგებად“.

სპეციალისტი განმარტავს, რომ რეალური გამოწვევა მათთვის, ვინც ცდილობს მართლაც დაეხმაროს მწუხარებას, არის უბრალოდ იქ ყოფნა, აწმყო და მოქნილობა.

მაგრამ რას ვამბობთ ასეთ სიტუაციებში? ვლაპარაკობთ თუ საერთოდ ჩუმად ვართ? ექსპერტის აზრით, რამდენიმე და მარტივი სიტყვა ეხმარება, რომელიც ეხმარება მგლოვიარეებს ტირილში, ლაპარაკში და აალებაშიც კი. „მოწყენილმა უნდა იგრძნოს, რომ მის გვერდით ხარ. ტკივილი მაინც იქნება, მაგრამ ადამიანთა კონტაქტის სიცხე მას ცოტა უფრო ასატანს გახდის.. შენ უარი უნდა თქვას ამ ძველ ილუზიაზე, რომ შეგიძლიათ გამოსავალი შესთავაზოთ ან გააკეთოთ რაიმე უჩვეულო. რეალობა ისაა, რომ ვერაფერს გააკეთებთ ტკივილისა და სევდის გასაქრობად. როცა ვინმეს გული გაუსკდება, ვიღაც ცოტა ხნით იქ იყოს, ამ გაუსაძლისი ტკივილის გაზიარება. ეს არის ყველაზე რთული რამ, რისი გაკეთებაც შეგიძლიათ და ეს არის ყველაფერი, რაც უნდა გააკეთოთ“, – ასკვნის ექსპერტი.

Source link