კეთილდღეობა არ არის “ინდიკატორი”

როგორც ჩანს, ყველაფერი განსაკუთრებით კარგად მიდის საბერძნეთის ეკონომიკისთვის. საინვესტიციო კლასის მიღწევა ნიშნავს, რომ სარეიტინგო სააგენტოები მიგვაჩნია სანდო და, უპირველეს ყოვლისა, კრედიტუნარიან ქვეყნად, რაც პრაქტიკაში ნიშნავს, რომ საბერძნეთი შეძლებს სესხების დაბალ ფასად აღებას.

ეკონომიკური ზრდა გარკვეულწილად ნელდება, მაგრამ პოზიტიური რჩება იმ დროს, როდესაც ევროპა სტაგნაციაში იძირება. უმუშევრობა იკლებს და, როგორც ჩანს, გავექცევით წინა წლების კოშმარულ მდგომარეობას, თუმცა დასაქმების მონაცემების ხარისხი არ არის დამაიმედებელი. გამოცხადებულია მსხვილი პროექტები და ინვესტიციები…

მაგრამ ამავდროულად, ყველა კვლევა აჩვენებს, რომ ადამიანებს აწუხებთ მათი ეკონომიკური მდგომარეობა და შედეგები ასევე საგანგაშოა, როდესაც საქმე ეხება სხვა ინდიკატორებს, როგორიცაა სიღარიბე და მატერიალური გაჭირვება. ფასების ზრდა და ეკონომიკის მდგომარეობა ყოველთვის სათავეშია იმ საკითხების სიაში, რომლებსაც ადამიანები ასახელებენ, როდესაც კითხულობენ, თუ რას მიიჩნევენ ქვეყნის წინაშე ყველაზე მნიშვნელოვან საკითხად.

შინამეურნეობები განიცდიან წინააღმდეგობებს, როდესაც შემოსავლები იზრდება და რეალური მსყიდველუნარიანობა მცირდება. ყველა მოუთმენლად ელის, რა იქნება ელექტროენერგიის ახალ ტარიფთან დაკავშირებით. ზოგიერთ რაიონში საბინაო ხარჯები გაიზარდა, რაც, სხვა საკითხებთან ერთად, აჩენს კითხვებს ტურისტული ქირაობის მიზანშეწონილობის შესახებ, რაც უბიძგებს დიდი ხნის მცხოვრებლებს თავიანთი ტერიტორიიდან. მაგრამ იმის გარდა, რასაც თავად მოსახლეობა განიცდის, არის სხვა კრიტიკული საკითხები.

მაგალითად, ტურიზმის განხილვის გაგრძელება, როგორც ზრდის ძრავა და არა მაღალი დამატებული ღირებულების სექტორები. ბევრი ამბობს განვითარების არჩეულ მოდელზე და, შედეგად, დასაქმების მომავალზე, კონკურენტუნარიანობაზე და ეკონომიკური და სოციალური განვითარების ხარისხზე.

ასევე არ არის დამაიმედებელი ის, რომ ჩვენ არ გვაქვს სერიოზული დებატები სოფლის მეურნეობის სექტორის შესახებ, ან დავიწყებული გვაქვს რა “ინდუსტრიული პოლიტიკა”. ისეთი მნიშვნელოვანი ინიციატივაც კი, როგორიცაა უმაღლესი განათლების რეფორმა, უფრო მეტად განიხილება „განათლების ბაზრის“ თვალსაზრისით, ვიდრე როგორც ცოდნისა და კვლევის მამოძრავებელი ძალა, რომელიც ჩამოაყალიბებს ენდოგენური ზრდის დინამიკას.

არ მინდა უარვყო სხვადასხვა ინდუსტრიებში ინვესტირების გეგმები ან ინოვაციური იდეები, რომლებსაც ზოგიერთი კომპანია ცდილობს. მინდა ხაზი გავუსვა, რომ ეს ყველაფერი ნაწილი არ არის უფრო ყოვლისმომცველი გეგმა რომ საბოლოო ჯამში ეს ნიშნავს, რომ ადამიანები იცხოვრებენ უკეთეს ცხოვრებით, ექნებათ მაღალი ხელფასები, რეალური კეთილდღეობის სახელმწიფო, ხარისხიანი საჯარო განათლება, ნაკლები გაურკვევლობა და მეტი ოპტიმიზმი მომავლის მიმართ.

იმიტომ, რომ ვშიშობ, ჩვენ ავაშენეთ ზრდის კონცეფცია, რომლის მიხედვითაც საკმარისია გარკვეული მძიმე ეკონომიკური მაჩვენებლების გაუმჯობესება და საერთაშორისო სააგენტოებში რეიტინგის გაზრდა მომავალი კეთილდღეობისთვის. ეს უბრალოდ ასე არ მუშაობს. ის ნაბიჯები, რომლებიც „ზრდის“ კეთილდღეობას განასხვავებს, არ არის ეკონომიკური, ისინი ფუნდამენტურად პოლიტიკურია.

ისინი მოიცავს პოლიტიკის გადაწყვეტილებებს იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა ვიმუშაოთ ეკონომიკა, ინვესტიციების მიმართულება, სამუშაოსთვის სამართლიანი ანაზღაურება, უთანასწორობის აღმოფხვრა, ბალანსი ბაზრის დინამიზმსა და სოციალურ დაცვას შორის.

პოლიტიკური გადაწყვეტილებები, რომლებიც საჭიროებენ შესაბამის პოლიტიკურ დებატებს. რაც არ გვაქვს ჩვენს ქვეყანაში, ისევე როგორც, ფაქტობრივად, არ არსებობს ოპოზიცია მმართველ პარტიაზე.

Source link