რამდენად ვგავართ საფრანგეთს და ადვილია თუ არა მსგავსი აჯანყებების დანახვა საბერძნეთში

ემიგრანტების აჯანყება, რომელთა ინტეგრირებაც საფრანგეთის სახელმწიფოს არ შეუძლია (ან არ სურს) აძრწუნებს ქვეყანას, რომელიც ოდესღაც შეძრწუნებული იყო ლოზუნგით „თავისუფლება, თანასწორობა, ძმობა“.

თანამედროვე ეპოქის საფრანგეთში, არაეფექტური მაკრონით და ჩასაფრებული „მგელი“ ლე პენით, არაფერი მუშაობს ისე, როგორც უნდა. და მათ, ვინც ცოტა რამ იციან ფრანგული საზოგადოების შესახებ, ესმით, რატომ ხდება ეს აჯანყება და რატომ იყო ბავშვის მკვლელობა სტიმული.

გლამურული პარიზის ჩრდილოეთ გარეუბანში ბავშვების „სიძულვილი“ ადვილი გასაგები არ არის მათთვის, ვინც არ იცის როგორ ცხოვრობს ეს ოჯახები. გეტოიზაცია, სავალალო პირობები, უზარმაზარი უმუშევრობა ოჯახებში, დაბალი განათლების დონე, რადგან იძულებულნი არიან მიატოვონ სკოლა და რაიმე სამუშაოს აკეთონ, რათა გადარჩნენ. ბევრ მათგანს არასოდეს უნახავს ეიფელის კოშკი, ელისეის მინდვრების გამზირი, მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ძვირადღირებული ქუჩა და შანზ-ელიზეს ცქრიალა შუქები.

თანამედროვე “Les Misérables” ჰიუგო, მეორე და მესამე თაობის ბავშვები, მათ მხოლოდ გადარჩენის ინსტინქტი აქვთ, რომელიც ხშირად სიძულვილში გადაიქცევა მათთვის, ვისი გაგებაც შეუძლებელია. და აჯანყება გარდაუვალია, რამდენადაც არ უნდა აბრალებდეს მათ წვრილბურჟუაზიამ საფრანგეთსა და საბერძნეთში, ან შეაგინოს, ან უწოდოს მკვლელები და ქურდები, ან აღძრას მათში ყველაზე არაადამიანური რასისტული ვნებები.

ეს არაფერს არ გახსენებს? საბერძნეთში არ გვყავს მეორე და მესამე თაობის ემიგრანტები, რომლებიც ვერ ახერხებენ ინტეგრირებას? აქაც გეტო არ გვაქვს? არავითარი უმუშევრობა, დანაშაულის ზრდა ემიგრანტებს შორის, რადგან შიმშილისა და გადარჩენის ინსტინქტი სხვაზე ძლიერია?

ვნახოთ, რა დაემართებათ ჩვენს ემიგრანტებს. ისინი ცხოვრობენ ომონიასთან ან დასავლეთ გარეუბანში გაფუჭებულ ბინებში. ან დახურულ თავშესაფრებში, თითქოს ციხეში ჩასვეს იმ დანაშაულისთვის, რომელიც არასოდეს ჩაუდენიათ. ლტოლვილთა და მიგრანტთა რიგებში უმუშევრობა უზარმაზარია. ისინი აკეთებენ ბინძურ საქმეს, ანუ საქმეს, რომლის გაკეთებაც ბერძნებს რცხვენიათ. ხშირად დამსაქმებლები მათ ექსპლუატაციას უწევენ, არ უხდიან, ცემენ.

ბევრი მათგანი ყიდის ყველაფერს, რაც მათ შეუძლიათ მშობლების საარსებო წყაროსთვის. ანტეტოკუნმპო, ლეგალურთა შორის „არალეგალები“. ბევრ მათგანს უჭირს რელიგიური უფლებების განხორციელება საბერძნეთში, სადაც დემოკრატია, თავისუფლება და ტოლერანტობა სუფევს.

რაც შეეხება მათ შვილებს? მეორე და მესამე თაობის შვილები, რომლებმაც საბერძნეთის გარდა სხვა სამშობლო არ იციან? ბავშვები, რომლებსაც უჭირთ მოქალაქეობის მიღება, რომლებიც ვერ ხვდებიან სასკოლო პროცესში, რომლებიც ყოველ ნაბიჯზე აწყდებიან რასიზმს და ქსენოფობიას? რამდენად ჰგავს ეს ბავშვები, რომლებიც ცხოვრობენ მეზობლად, რომლებიც ხშირად ცხოვრობენ გეტოში, საფრანგეთში გაზრდილ ბავშვებს?

მზად ვართ, როგორც საზოგადოება, თავიდან ავიცილოთ მსგავსი სიტუაციები? რას ვაკეთებთ ჩვენ, როგორც სახელმწიფო და როგორც მოქალაქეები, რათა თავიდან ავიცილოთ ის, რაც ხდება პარიზის გარეუბანში და საფრანგეთის სხვა ქალაქებში? ან ვაპირებთ დავიბანოთ ხელები და დაველოდოთ ფატალურ შედეგს, რომელიც სხვა არაფერია თუ არა ულტრამემარჯვენე და უკიდურესად საშიში მკვლელი რასიზმის აღზევება?

ცხადია, აქ არ არის ადგილი დისკუსიისთვის თემაზე “რა უნდოდათ, მერე აქ მოვიდნენ, ადგნენ და წავიდნენ” ან თუნდაც “ზღვაში დაიხრჩო”. ცხადია, ვერ მოვუსმენთ ვერც ულტრამემარჯვენე ქრისი ავგის და ვერც ველოპულოსის (რომელიც ნამდვილად არ არის შორს მემარჯვენე) ხმებს, რომ თუ საჭირო იქნება, ვესროლოთ ნავს.

საკითხავი ის არის, რისი თავიდან აცილება შეგვიძლია სოციალური, ჰუმანიტარული პოლიტიკის გატარებით, რომელიც მეორე და მესამე თაობის ემიგრანტებს მაინც ავტომატურად განიხილავს ბერძნებად. რაც არ გაუცხოდება, თუ „უცხოს“ ამაყად უჭირავს საბერძნეთის დროშა (თუნდაც ეს არ იყოს ანტეტოკუმპო და მისი ძმები). არც ის გაგვიკვირდება, რომ მეორე თაობის აფრიკელმა წარმატებას მიაღწიოს და საბერძნეთის პარლამენტშიც კი მოხვდეს.

ამიტომ, თუ არ გვინდა, რომ საბერძნეთი გახდეს… საფრანგეთი, უნდა ავიცილოთ ბოროტება. ამის გაკეთება შეგვიძლია, თუ ბანდაჟებს მოვიხსნით.

ავტორის აზრი შეიძლება არ ემთხვეოდეს რედაქტორების აზრს.

Source link