24/04/2024

Athens News

ახალი ამბები საბერძნეთიდან ქართულ ენაზე

"როცა ჩამოხვალ დამირეკე"


ტემპში დაკარგული ბავშვების მშობლები ელიან, რომ დაურეკონ და უთხრეს: “კარგად ვარ, ჩამოვედი, მოდი, მომიტანეო”. სამწუხაროდ ამ სიტყვებს აღარასოდეს გაიგონებენ…

პირველი, პირადი ამბავი: ორშაბათს დილით ჩემი შვილი, 17 წლის ბიჭი, აეროპორტში წავიყვანე, რათა სკოლასთან ერთად საზღვარგარეთ წასულიყო. მე ვუთხარი: „როცა ჩამოხვალ, დამირეკე ან მომწერე“.

ეს არის განცდა, რომელიც მხოლოდ მშობელს შეუძლია განიცადოს, რამდენი წელიც არ უნდა იყოს გასული, თუნდაც ბავშვი მოზარდობის ასაკში აღარ იყოს, მაგრამ გახდა სტუდენტი, ზრდასრული თუ შუახნის მამაკაცი. დედა და მამა ყოველთვის ახსოვს შვილს, სადაც მიდის და ყოველთვის ეკითხებიან: “როდესაც ჩამოხვალ დამირეკე”…

და ბრაზდება, ოდნავ გაღიზიანებული გიყურებს: – აბა, მამაო, რა დამემართება? და ეს ნორმალურია, რადგან ყველა ბავშვი ასე იქცევა, ჩვენც ასე მოვიქეცით…

“დამიძახე, როცა ჩამოხვალ” არის ფრაზა, რომელიც ახლა აწუხებს ბერძნულ საზოგადოებას, რადგან სწორედ ის ლაპარაკობდა ტემპში დაღუპული უბედური ბავშვების ბევრმა მშობელმა.

მათ არასოდეს დაურეკეს. მათ არასოდეს მიიღეს შეტყობინება. ენით აუწერელი ტრაგედიიდან თითქმის ორი დღის შემდეგ ტელეფონები არ რეკავს და არ პასუხობს. ზოგი მშობელი კი რეკავს, იმედოვნებს. თუნდაც ღრმად იცოდნენ, რომ მათ არავინ უპასუხებს.

„როცა ჩამოხვალ დამირეკე, გთხოვ მომწერე“. რამდენჯერ გაგვიფრთხილებია შვილები, თუნდაც მეგობრებთან მარტივი სეირნობისას, თუნდაც მოკლე მოგზაურობისას.

და ბავშვები არ პასუხობენ. მატარებელში ჩასხდნენ… და გარდაიცვალნენ. უსამართლოდ, საშინლად, აფეთქებამ დაასრულა მათი სიცოცხლე. ის ნათება, რომელიც ყველამ ვნახეთ ორი მატარებლის შეჯახების ამ შოკისმომგვრელ ვიდეოში.

ერთხელ ჰეროდოტემ თქვა: “არავინ არის ისეთი სულელი, რომ ომი მშვიდობას ამჯობინოს. რადგან მშვიდობის დროს ბავშვები მშობლებს ამარხებენ, ომის დროს კი მშობლები შვილებს ასაფლავებენ.”

ამიტომ, მშვიდობის დროს ათობით ოჯახი შვილებს დაკრძალავს. ზოგი ვერც კი შეძლებს… სამწუხაროდ.

და რა შეგიძლიათ უთხრათ ამ მშობლებს? როგორ შეგიძლიათ შეამსუბუქოთ მათი ტკივილი? როგორ ავუხსნათ მათ, რომ მათი შვილები სადგურის უფროსის შეცდომის გამო არ დაიღუპნენ? როგორ ავუხსნათ მათ, რომ ეს არის მარადიული დანაშაული, რომელსაც არასოდეს ეყოლება დამნაშავე? და ვინ დაისჯება, რომ მსგავსი დანაშაული არ განმეორდეს? ვინ მოგცემთ გარანტიას, რომ როცა ჩვენი შვილები სამოგზაუროდ წავლენ, დაურეკავენ, დაწერენ, დაურეკავენ, დაწერენ? და რომ დამარხონ მშობლებს და არა პირიქით?

იგივე ხდება საბერძნეთში. ყოველი ტრაგედიის შემდეგ ჩვენ ვწერთ ემოციურ წერილებს, ვტირით, დეტალებზე ვკანკალებთ, ზოგიერთ ჩვენგანს ღამით ვერ იძინებს.

ხანძარი ელიაში, მანდრაში, მატიში, ტემპში… როდემდე? ჩვენი ქვეყანა ლპება და ჩვენც მასთან ერთად ვიწუწუნებთ.

ტრაგედიის შემდეგ მატიში მრავალი დღის გატარების შემდეგ ვფიქრობდი, რომ ეს მოვლენა ჩვენს ქვეყანას ძირში შეარყევდა. იმედი მქონდა, რომ რაღაც შეიცვლებოდა და ამ ტრაგედიის ყველა პასუხისმგებელი აიღებდა თავის წილ პასუხისმგებლობას. მე მეგონა, რომ 100-ზე მეტი სიკვდილის შემდეგ, უპრეცედენტო კატასტროფისა და ყოველივე ამის შემდეგ, შეგვეძლო თავიდან დაგვეწყო. სამწუხაროდ, არაფერი მომხდარა. ჩვენ კვლავ ვიტირებთ მორიგი ტრაგედიის ფერფლზე.

დარწმუნებული იყავით, ჩვენ არ დაგვისრულებია ეროვნული ტრაგედიები. გავა დღეები და ჩვენ ყველას დავივიწყებთ ტემპის ტრაგედიას. მაგრამ არა მათი მშობლები, არა მათი ნათესავები. რადგან, როგორც რიცოსმა დაწერა:

“პოტე არ ფეჟუნა თითონ შვილები არა სახლები მათ,

ტრიგარიზავენ იქ, μπλέκονται στα φουστάνια τής დედას მათ

იმ საათს, რომელიც ის მზადაა, რომ ფაი და აკუს რომ წყალი არ არის

რაც შეეხება ატმოს და დროს. იქ –

და ეს სახლი იღებს ერთ სხვა სტენემას და პლატემას

ვკითხულობთ

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

არ არის დაღუპული ბავშვები. ისინი სახლში

და აქვთ რჩეული სიამოვნება

და ყოველი დღე იზრდება ჩვენს გულში, იმდენად

რომ ο ტკივილის ქვემოთ აპ’ თა ჩვენს მხარეს, არ არის πια სტერიზაცია

უფრო მეტიც…”

თარგმანი

“მკვდარი ბავშვები არასოდეს ტოვებენ სახლებს,

ისინი ტრიალებენ, დედის კალთებში ჩახლართული.

სანამ ის ამზადებს და ესმის წყლის დუღილი.

თითქოს ორთქლსა და დროს სწავლობს. Ყოველთვის მანდ –

და სახლი კიდევ ერთ კვნესას და შხეფს იღებს.

თითქოს ნელ-ნელა წვიმს

შუა ზაფხულში, უკაცრიელ მინდვრებში.

მკვდარი ბავშვები არ მიდიან. სახლში რჩებიან

და ურჩევნია თამაში დახურულ დერეფანში.

და ყოველდღე ისინი იზრდებიან ჩვენს გულებში, ასე რომ

რომ ტკივილები ჩვენი ნეკნების ქვეშ აღარ არის ჩამორთმევისგან.

“მაგრამ გამრავლებიდან…”



Source link

Verified by MonsterInsights